Zor bir zaman

Evet çok zor bir dönemden geçiyorum şu anda... Annemi (yani senin aninini) bakımevine yatırdık... uzun zaman düşündük bunu, uzun zaman araştırdımm, güzel bir yer bulduk, ama kendimizi alıştırana kadar, daha doğrusu babamı bu düşünceye alıştırana kadar bir 6 ay geçti yinede... ve sonuç seni bu Pazartesi (22 Nisan 2013) yatırdık... kötü bir gündü.. sürekli ağladım, sürekli ona şimdi ne yapacaklar orada, şu anda ne yapıyor, acaba bizi arıyor mu, acaba onu oraya bıraktık diye bize kızgın mı, acaba yabancılarla olduğu için korktu mu düşünceleri arasında kabus gibi bir gün geçirdim... akşama babamı aradığımda o da bende hüngür hüngür telefonda ağladık... zor çok zor bir zaman ve bence zor bi süreç... düşünüyorum ben bu durumda olsam acaba sen ne yapardın? tek dileğim ben bu duruma düşmeden vefat etmem ki ne sana ne de kendime bu süreci yaşatmamak... şu sıralar isyankarım, sinirliyim, asabiyim, kızgınım... isyanım var çünkü annem bunu hak etmedi, sinirli ve asabiyim çünkü acaba şu anda ne yapıyor diye sürekli düşünüyorum, aklım onda, kızgınım çünkü bu duruma düştük, düşürdü... yukardakinin varlığını sorguluyorum, neden acaba diye açıklama bulmaya çalışıyorum, ben mi yanlış birşey yaptım da bu durumdayız diye irdeliyorum... anlayacağın çok bulanık karmaşık acı dolu ve üzüntülü bir zamandan geçiyorum... sana istediğim gibi ilgi gösteremiyorum, seninle istediğim gibi kaliteli vakit geçiremiyorum, sürkli aklım karışık, bulanık ve meşgul... herşeyi bir kenara bırakıp aslında seninle ilgilenmeliyim ama işte geceleri senin yanında yatıp seni uyuturken ki verdiğim sevginin şimdilik yeterli olduğuna inanıyorum... yani aslında inanmaya çalışıyorum... üzgünüm bebeğim...bunu sana açık bir özür mektubu olarak al.. sen büyürken bu zamanda sana istediğim gibi destek olamadığım ve ilgilenemediğim için... ama bil ki hep seviyorum seni hep hep düşünüyorum seni